Tome one, Prologue: "Początek"

Dziwnie się czuję, kiedy ostatnie promienie słońca omiatają ciepłem moją twarz. Nie Cameron, nie Stavie, tylko moją. Zawsze stałam w ich cieniu i zawsze odgarniały blask znad mojej głowy. To „zawsze” trwało odkąd sięgałam pamięcią. Nigdy nie byłam tą, na którą ktoś zwracał uwagę. W sumie, co się im dziwić. Wyglądem nie powalałam i nie powalam nawet teraz. Mam nawet ładne, jasne włosy, choć są cienkie i niezbyt podatne na lokówkę, więc najczęściej pozostawiam je rozpuszczone. Nie to, co bujna, ciemna czupryna Cameron. Oczy też mam przeciętne; orzechowe – czyli kolor, który nie potrafi się zdecydować czy jest brązowy, czy zielony. Owszem, nie są najgorsze i kształt mają całkiem niezły, ale i tak są okropne w porównaniu z pięknym, lśniącym królewskim błękitem tęczówek Stavie.

Stavie jest moją przyjaciółką, przez którą dostaję kompleksów, których dostarcza mi również moja siostra – Cameron. Uwielbiam je, bo z obiema mogę śmiać się do rozpuku i plotkować aż do białego rana, ale mimo wszystko od czasu do czasu brakuje mi ich pochwał, komplementów, bo obie nigdy nie zauważają tego, co ja robię dobrze (ale nową fryzurę Patricka dostrzegą nawet w kompletnych ciemnościach, panującym na strychu mojego domu, gdzie sama boję się zaglądać).

- Aura! – Słyszę, jak ktoś mnie woła, więc natychmiast się odwracam i badam wzrokiem pomieszczenie.

Nie widzę niczego odbiegającego od tego, co wita moje oczy zawsze, kiedy się odwracam.

Stara, skórzana sofa w kolorze niemal czarnego brązu stoi na środku babcinego pokoju i idealnie nawiązuje wiekiem do umieszczonych dookoła niej mebli. Dębowe, mocarskie regały zagracają ściany, a dokładnie trzy metry od kanapy umiejscowiona jest szafka, a na niej równie stary jak reszta telewizor, z odstającym z tyłu kufrem. Samo pomieszczenie nie jest duże; wręcz przeciwnie, ale nieliczna ilość gratów, które walają się po innych pokojach, skutecznie daje mylne wrażenie odnoście rzeczywistej wielkości pokoju.

Zanurzam opuszki palców w gęstym włosiu przedpotopowego dywanu, przez co w powietrzu unosi się znany mi doskonale zapach stęchlizny. Mój nos wąchał go już tyle razy, że zdążył się przyzwyczaić i nie duszę się, kiedy przekraczam próg domu, w odróżnieniu do Cameron. Zawsze musi być najważniejsza, jakże by inaczej. Karcę się w duchu za besztanie mojej siostry z błotem, ale nie potrafię przestać wypominać wszystkiego, co mam jej za złe. Nie chcę pamiętać o tych chwilach, kiedy pocieszała mnie po zerwaniu z Tomem, kiedy przychodziłam do niej spać, bo bałam się burzy. Nie, wyrzucam z pamięci wszystko, co mogłoby poprawić zdanie o siostrze.

- Aura! – Tym razem głos jest donośniejszy i można powiedzieć, że nieco podirytowany.

Niechętnie podnoszę się z miękkiego i puszystego dywanu, otrzepuję pozostałe włókna ze spódnicy, a potem, obejrzawszy pokój tęsknym wzrokiem, zwracam się w kierunku drzwi i wychodzę. Po drodze do kuchni staram się zapamiętać wszystkie detale ozdobnych mebli i przesiąkniętą stęchlizną woń, bym mogła wracać do nich wspomnieniami, kiedy będę już daleko, w Las Vegas. Nienawidzę tego cholernego miasta, nienawidzę wszystkiego, co się z nim wiąże, ale nie chcę, by babcia to widziała. Już wystarczająco długo starała się mnie pocieszać, mówiąc, że w końcu odnajdę swoje miejsce i nie będzie to z pewnością Las Vegas.

Podchodzę do drewnianej ramy, przez którą normalnie bym weszła, opieram o nią czoło i naglącym spojrzeniem omiatam wszystko, co znajduje się wewnątrz. Stary, brzozowy stół, kilka szafek i sprzęt kuchenny, nie zapominając o krzątającej się po kuchni babci. Na sam widok jej roześmianej i promiennej twarzy kąciki ust pną mi się ku górze. Nie obchodzi mnie, że wyglądam tak, jakbym uciekła z wariatkowa. Chcę pokazać babci, jak wiele dla mnie znaczy. Chcę, by ujrzała, że walczę z ogarniającym mnie smutkiem, że walczę dla niej.

- Cześć, babciu – mamroczę pod nosem, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, jak żałośnie to zabrzmiało. – Jak tam zakupy z Cameron?

Staruszka zerka na mnie przez ramię swoimi szarymi oczami, które z upływu lat zamieniły swój piękny, królewski błękit na wyblakłą, acz równie czarującą szarość. Zauważam, że wciąż majstruje coś na blacie kuchennej szafki.

- Byłyby lepsze, gdybyś chociaż raz zechciała się wybrać z nami do galerii – odpiera z udawanym wyrzutem. – Cameron cały czas jazgotała o jakiejś wyprzedaży w…

- W Tally Wally, babciu.

- No właśnie – dodaje pod nosem. – Wyobraź sobie, że musiałam łazić za nią z torbami!

Gdyby nie rozczulający śmiech, który rozbrzmiewa w całym domu, pomyślałabym, że ma za złe Cameron wszystko, do czego ją zmuszała, ale ja wiem, jak bardzo babcia potrzebuje tych chwil. To pomaga jej odeprzeć wszystkie złowrogie myśli, pomaga zapomnieć o bólu po utracie dziadka. Prawdę mówiąc, dopiero po jego śmierci tak bardzo się zbliżyłyśmy. Ojciec mojej matki był cudownym człowiekiem; tylko on potrafił sprawić, że się śmiałam w czasach dzieciństwa, a teraz to właśnie ja sprawiałam, że na usta babci wkradał się uśmiech. Obie żyłyśmy dla siebie nawzajem.

- Kochanie? – Z rozmyślań wyrywa mnie zaniepokojony głos babci. – Wszystko w porządku?

Nie, nic.

- Tak, w jak najlepszym – kłamię.

- Żebyś i ty czasem nie zbzikowała, bo wtedy nie będziesz mogła mi pomóc.

Parskam śmiechem, po czym odrywam czoło od drewnianej ramy i, dotknąwszy wgłębienia, które pozostało po przyciskaniu głowy do najbardziej wypukłej części, klnę pod nosem. Zdaję sobie sprawę, że babcia wszystko słyszy, ale puszcza moje słowa mimo uszu.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo będę za tobą tęsknić – wyznaję, uświadamiając sobie, jak bardzo te słowa trzymają się rzeczywistości. – Wiesz, może mogłabyś porozmawiać z mamą…

- Nie – przerywa mi ostro. – Twoja matka cię kocha, nie zapominaj o tym. Na pewno nie ucieszy się na wieść, że chcesz ją zostawić i przeprowadzić się do stęchłej nory jej matki.

Wywracam oczami.

- Babciu, twój dom nie jest stęchłą norą.

- Cameron mówi co innego.

Mimo wszystko śmieję się pod nosem.

- Chyba… chyba pójdę się przejść – dukam, zmartwiona wizją opuszczenia babci.

Siwowłosa odwraca się znad patelni i mówi:

- Tylko uważaj przy płytach skalnych. Nawet nie wiesz, ile razy niemal nie spadłam na sam dół.

Kiwam z zamyśleniem głową i wychodzę, głośno zatrzaskując drzwi. Kiedy chłodne, górskie powietrze styka się z moją skórą, żałuję, że przed wyjściem nie nałożyłam bluzy, ale nie chcę zawracać, więc godzę się na lekki dyskomfort i kieruję się w stronę lasu, lecz żeby się tam dostać, pokonuję z wyuczoną precyzją pierwsze dosyć niskie skałki. Patrząc uważnie pod nogi, dostrzegam grudy śniegu w szramach skał, przez co są wyjątkowo śliskie.

Babcia ma rację, muszę uważać.

Opatulam się rękoma, starając się nie wyziębić organizmu, i, postanowiwszy wybrać się do mojego starego domku na drzewie, wchodzę na najwyższą ze skałek w zasięgu wzroku. Oglądam się za siebie, dopiero wtedy sobie uświadamiając, jak wysoko się znajduję i jak daleko od drewnianej chatki babci się zapuściłam, chociaż prawdę mówiąc, nie jest to nic nadzwyczajnego. Nie raz z Cameron wspinałyśmy się na sam szczyt, ale zdecydowanie nie mam na to teraz czasu i ochoty.

Rozstawiam szeroko nogi, kiedy wchodzę na coraz wyższe wzniesienia. Nie patrzę w dół, nie chcę się wahać, czy aby nie zejść z powrotem do domu. Nawet nie dostrzegam czającego się w wnęce skalnej zagrożenia.

Jestem zupełnie nieprzygotowana do spotkania z długim i szerokim wężem, pokrytym zgniłozielonymi łuskami. Zaskoczona, robię kilka kroków do tyłu, wcześniej odwracając się plecami do krawędzi płyty. Wąż jest jednak wstrzemięźliwy i powoli sunie w moim kierunku. Wydaję z siebie kilka niezrozumiałych jęków, próśb o pomoc, doskonale wiedząc, że nikt mi nie pomoże, i cofam się jeszcze o kilka kroków. Całkowicie zapominam o przestrogach babci, o tym, że nie jestem na ziemi tylko sto metrów nad poziomem morza i o tym, że jeden niepoprawny krok dzieli mnie od śmierci. Widzę tylko węża i wszystkie myśli absorbuję nim, niczym innym. Zdrowy rozsądek całkowicie wypalił się z mojego umysłu. Jest tylko strach, który powoduje, że nie widzę, kiedy wąż syczy na mnie jadowicie, unosi swe gibkie ciało w powietrze i kieruje się… On kieruje się na mnie.

W panice robię jeszcze jeden krok do tylu, ale to właśnie on pozbawia mnie szansy na przetrwanie.

Moim ciałem bezwładnie targa wiatr. Czuję się jak szmaciana laleczka, którą ktoś wypuścił z ręki przy porywistej wichurze. Nie chcę umierać, nie chcę opuszczać babci.

Zanim jednak zdążam zareagować, targają mną torsje, a ciało uderza w ziemię z ogromnym impetem.

Nie myślę, nie oddycham, nie żyję…

Nastaje ciemność.

 CIĄG DALSZY NASTĄPI

Witam was na moim nowym blogu, kochani. Opowiadanie będzie, jak już pewnie zauważyliście, o Aniołach, co jest dziwne, bo niedawno obiecałam się trzymać z daleka od tego tematu. No, cóż... Życie czasami zaskakuje, nieprawdaż? 

Chciałabym tylko powiedzieć, że jest jeden wyraz, który zainspirował mnie do napisania Aury Anioła - "REWOLUCJA". Może to was zaintryguje. ;D

A teraz: do zobaczenia!